The tears roll on your cheeks like lazy lilies,
while clouds rain our story down in letters
written in striking colors on the houses,
doors, windows, walls, over the city.
Now everybody knows what’s wrong with us.
The slams, smell like hot bread and fried potatoes
but we’ re not gonna having any dinner.
Only our heels devour miles of roads,
wake those , who are sleeping down the basements
our heels only, eat the shadows on the pavements
they eat the night, but ,still, can’t get enough…
t
FAKEBOOK…Από παραδρομή στο γράψιμο, αλλά ουδέν σοφότερο της παραδρομής.
Σε βάζει σε μια ρουτίνα, δε λέω. Να το ανοίξεις κάθε πρωί, να δεις κανα μήνυμα, κανα βιντεάκι που μπορεί να σού χουν στείλει, αλλά είναι σαν να μαζεύεις τα αυγά από μια ανύπαρκτη κότα. Σαν να τρως αόρατη κοτόσουπα.
Το να σχολιάζουν δυο άνθρωποι ο ένας τα βιντεάκια του αλλουνού τους κάνει φίλους;Το μόνο ουσιαστικό που βρίσκω είναι που σε βοηθάει να μη χάνεσαι με τους φίλους σου. Αυτούς που είχες κι από πριν, εννοείται. Βλέπω έναν τύπο, εκεί στο wall ,να κάνει φίλους με ταχύτητα φωτός. Δηλ, αμάν η σβελτάδα του!
Εμένα, που έχω πολύ λίγους φίλους,το fakebook έχει λυσσάξει να μου στέλνει μηνύματα:»κάνε κι άλλους φίλους βρε παιδί μου, δεν βλέπεις πόσους φίλους έχουν οι φίλοι σου;Να σου βάλω το ψαχτήρι να ψάχνει;Αυτοί εδώ πώς σου φαίνονται;Μπορεί και να τους ξέρεις,είναι καλά παιδιά, φίλοι φίλων κάτι φίλων.
Είσαι και ακοινώνητη, κάνε ένα comment, ένα share, ένα like».
Ξέρεις είναι μεγάλη αγένεια να μην κάνεις like στα like. Κι εγώ δεν τα’ ξερα τώρα τα’ μαθα. Από την άλλη πάλι, αν θέλεις να εκφράσεις τις σκέψεις σου λίγο πιο ελεύθερα,σου βάζει όριο: α, κύριε, όχι πάνω από 420 χαρακτήρες. «Μα καλά, εσύ δεν με ρώτησες what’s on your mind?» του λες εσύ. «Ναι, αλλά συντόμευε κύριος. Καφενείο θα το κάνουμε;Βάλε κανα link καμια foto, τόσες νόρμες σου’χω,τι θέλεις πια, με τίποτα δεν ευχαριστιέσαι;»
Οπότε αράζεις κι εσύ στους fake φίλους, fake share, fake like. Είναι μεγάλο πράγμα οι λέξεις, ρε παιδιά,για να τους φερόμαστε έτσι. Τι είναι το «μοίρασμα» , τι είναι η «φιλία»; Πάντως όχι αυτό που εννοεί το Fakebook…
Μεγάλα κομμάτια μέσα μου καταρρέουν.Αν χάνονται αυτοί για τους οποίους έχεις κάποια σημασία… με ποιον μπορείς να μιλήσεις για τις καραμέλες nasco, ποιος μπορεί να σε καταλάβει…κι εσύ σε ποια γλώσσα θα μιλάς και θα χαΐδεύεις; Μου λείπουν τα χρόνια που περάσαμε μαζί γιατί ξέρω πως δεν θα τα ξαναδω μέσα στα μάτια σου. Είναι σαν να τρέχαμε μαζί σ’ενα δρόμο παράλληλα στον ωκεανό όλο ήλιο κι όσο οδηγούσες χαιρόμασταν το ταξίδι μας μες στη λιακάδα. Κάτι μέσα μου μου λέει πως δεν θα σταματήσουμε να ταξιδεύουμε, κάτι με παρακινεί να παραμείνω κοντά σου και κοντά σε ό,τι αγαπάς, όσο κι αν με τρομάζουν τα χάσματα που ανοίγονται κάτω απ’ τα πόδια μου.
Η μεγάλη μου ιδιοτέλεια ήταν η χαρά της παρέας σου κι η τρυφερή σου καρδιά.
Δημιουργήστε ένα δωρεάν ιστότοπο ή ιστολόγιο στο WordPress.com.
Vo - vo - votsalo! 